Verloren liefde.

Jaren lang leerde ik mezelf om alleen te zijn. Mijn moeder overleed, mijn vader liet mij als een baksteen vallen, even dacht ik dat ik alles verloren had. Het heeft niet lang geduurd dat ik inzag dat ik eigenlijk niemand nodig had. Door de dingen die ik mee maakte leerde ik om sterk te zijn en zelf dingen te regelen. Ik bouwde een hele dikke muur om mezelf heen en zette mezelf op een hoog voetstuk. Vanaf dat hoge voetstuk keek ik over de wereld heen. Ik leerde steeds meer over mensen, liefde en leerde mezelf anders kennen. Vanaf een verhoging keek ik toe, observeerde de liefde van een afstand maar liet het nooit te dichtbij. Er zijn ook momenten geweest dat ik me wel eenzaam heb gevoeld, dat voel ik me soms nog steeds. Ondanks dat er super veel mensen zijn in mijn leven die er voor me zijn, zal ik toch altijd de liefde van een ouder moeten missen. Nachten lang heb ik wakker gelegen met een koud hart, missen wat ik niet had. Naarmate tijd vorderde en ik ouder werd, leerde ik dat geluk vanuit jezelf komt. Geluk is iets wat jezelf kunt creëeren en iets wat je kan voelen vanuit je buik en je hart. Alleen zijn wat is dat eigenlijk, je bent toch eigenlijk nooit alleen, je hebt altijd jezelf. Ik heb heel lang gezocht naar de liefde, maar ik kon het nooit vinden. Ik stopte met zoeken en daar stond jij. Je ontving me met open armen en verwarmde gelijk mijn hart. De liefde leek verloren, maar de liefde vond mij. Ik weet dat er nog veel moeilijke tijden aan zullen komen, tijden van pijn en verdriet. Ik zeg vaak dat k niet wil trouwen alleen om het feit dat er niemand is om mij weg te geven. Het zal misschien zwaar worden als ik mijn eerste kindje krijg, je moeder is toch degene die je daarmee helpt. Hoe dingen ook gaan lopen, ik ben niet bang. Want ik weet dat ik alles aan kan.