Verloren strijd.

Daar ben ik weer, voor mijn gevoel terug bij af. Al mijn innerlijke kracht die ik dacht gevonden te hebben  ben ik weer verloren. Ooit zo sterk geworden zo zwak voel ik mij nu. De eenzaamheid lijkt weer terug te keren. Hetgeen waar ik zo bang voor was is gebeurd. Blijkbaar kan ik het leven niet controleren want niets houdt het tegen. Zoveel tranen zijn gevloeid zoveel pijn heb ik gevoeld en het lijkt nu allemaal voor niets. Hoe dichterbij je kwam, hoe banger ik was dat er ooit een dag zou komen dat je er niet meer zou zijn. Ik wilde dat helemaal niet want ik dacht dat het beter was om het niet toe te laten, jouw liefde niet toe te laten maar ik kon het niet stoppen. Vanaf het moment dat ik je leerde kennen was je een wervelwind, zo druk, zo chaotisch zo ongecontroleerd. Ik verloor de controle over jou, mezelf en de emoties. Ik liet mezelf overspoelen door gevoelens en angst. Angst voor het kunnen verliezen. Ik liet jou mijn zwaktes zien, liet jou in mijn ziel kijken. Jij garandeerde mij dat jij mij zou kunnen beschermen tegen het leven en tegen mijn angst. Jij beloofde mij nooit meer in de steek te laten want je kende mijn angst. Met tranen in jouw ogen beloofde jij mij dit trouw, en zei jij: ' Ik hou van jou'. Ik heb jou echt proberen te vertrouwen, maar mijn onzekerheid nam de overmacht en ik durfde niet meer op jou te bouwen. Ergens zei mijn gevoel iets zit niet goed. Maar in plaats van naar mezelf te luisteren begon ik aan mezelf te twijfelen. Wat als ik spoken zie, want dat is wat jij mij telkens zei. Vanaf dit moment begon de strijd, onze liefde werd een hevig gevecht. Jouw woord tegen het mijne, doorgaan tot de ander opgeeft, geen genade. Er kwam geen einde aan de ruzies het leek wel een spel. Elke situatie veranderde in een duel. Een duel tussen twee zielen die eigenlijk dezelfde kant op willen gaan maar verliezen zichzelf in de liefde en durven nergens meer stil te staan. Ik heb hard gevochten met heel mijn hart maar de strijd is verloren wie had dat gedacht.