Diepere rusteloosheid maakt het me onmogelijk om helemaal niets te doen.
Zit ik dan alleen in een koffietentje om de hoek vlakbij mijn huis.. Met de intentie even niets doen maar koffie drinken. Ik leer mezelf steeds meer dingen alleen te doen. Ik ervaar vaak de druk om dingen te doen en te ondernemen. Ik zit nooit een hele dag alleen thuis helemaal niets te doen. Ik zorg altijd dat ik mijn dag zo plan dat ik mij geen minuut verveel. Waarom eigenlijk? Waarom geniet ik niet gewoon van de rust, geen zeurende mensen om me heen, geen geluiden, stemmen niets.
Ik werk al 11 jaar in de horeca, een van de meest sociale beroepen dat er bestaat denk ik. Als ik niet lekker in mijn vel zit heb ik pech. Ik bedien mijn gasten met mijn mooiste glimlach en spreek hen aan met mijn bijna engelen achtige stem. Meestal oprecht soms een beetje geacteerd, maarja dit hoort erbij. Tijdens mijn werk heb ik geen tijd om alleen te zijn en mij te vervelen. Waarom ik dan niet van deze rust kan genieten als ik helemaal niets te doen heb, geen idee. Vriendinnen vragen wel eens of ik bang ben alleen te zijn. Ja en nee, nu ik mijn eigen huisje heb vind ik het heerlijk thuis te zijn, maar nooit doe ik even heerlijk helemaal niets. 'Dolce far niente'.
Ik zit nu nog steeds in Caffènation met mijn sojacocoslatte als gezelschap en mijn telefoon. Bijna mijn hele sociale leven is in handen van mijn iPhone en social media.
Wij mensen hoeven ons niet meer te vervelen, de mensheid veranderd door technologie. Gelukkig speel ik geen Pokémon, het woord Pokémon wordt zelfs verbeterd door mijn smartphone want ik schreef Pokemon maar dit werd verbeterd door de automatische correctie functie van mijn telefoon. Zo zie je maar.
