Een compleet andere wereld.

Daar zit ik dan, in een hostel ( Movylodge) in Bangkok.
Het is nu 28 februari 2017, 22:18 lokale tijd. 24 dagen geleden alweer vloog ik weg uit Nederland.
Ik begon mijn reis samen met Isabella in Indonesië op Bali. Mijn verste reis ooit was Egypte.
Ik ben van Egyptische afkomst dus mijn vader wilde altijd heel graag dat ik mijn familie zou ontmoeten dus dit heb ik gedaan. Egypte is ook een onderontwikkeld land. Toen ik hier voor het eerst heen ging dat ik mij kan herinneren was ik 11 jaar. Toen schrok ik heel erg van de armoede die ik zag. Voordat ik aan deze reis begon had ik geen idee wat ik verwachten kon. Ik dacht dat ik met mijn backpack uren door de jungle moest lopen opzoek naar een slaapplek. Dat ik moet plassen in een gat op de grond maar dit was allemaal niet het geval.

4 februari kwamen wij aan op Bali, ons eerste hotel dat wij geboekt hadden lag in Kerobokan. Ons hotel was echt in de middle of nowhere en we dachten echt waar zijn wij beland. Hier bleven wij 2 nachten om vervolgends door te reizen naar Canggu. Canggu vonden wij echt super leuk. Heel veel hippe tentjes, veel surfers, leuke restaurants en mooie natuur. Ons hotel, paar minuten rijden vanuit het centrum van Canggu was perfect. We zaten midden in de rijstvelden zonder andere huizen of gebouwen om ons heen. We wilden 2 nachten blijven maar dit werden er uiteindelijk 4. Elke ochtend als ik daar wakker werd ging ik naar buiten en keek om me heen. Het enige wat je kon horen waren de krekels, kikkers en het geluid van de lokale boeren die bezig waren in de rijstvelden. Deze mensen werken pas hard! In de brandende zon voorover gebukt met blote handen het rijst uit de velden verzamelen. Ik zag boeren van denk ik wel 70 jaar oud.
In Canggu hebben wij ons zeker goed vermaakt.

Vanuit Canggu gingen wij met de taxi voor nog geen 2 euro naar Ubud. Ubud scheen heel mooi te zijn. Toen wij aankwamen in ons hostel, schrokken wij een beetje toen bleek dat alle matrassen weg waren. De geruchten gingen rond dat er bedbugs waren dus wij hebben een andere kamer gevraagd.
We zaten midden in het regenseizoen en dit hebben wij geweten ook. Het regende constant. In Ubud hebben wij mooie rijstvelden bezocht, aapjes gekeken in Monkey forest en veel koffie gedronken. (what else)  Na 2 dagen Ubud hadden wij het wel weer gezien en gingen naar een ander eiland Nusa Lemongan.

Nusa Lemongan wat een paradijs. Dit eiland is niet heel groot, maar er is genoeg te zien. Blauwe zee, mooie stranden, mooie natuur en ook veel lieve mensen. Indonesische mensen zijn super vriendelijk en behulpzaam. Een keer verdwaald geraakt in het donker en terug naar het hotel gebracht door de locals. De mensen zijn zo dankbaar en beseffen wel dat wij het beter hebben dan hen. Ondanks dat zij dit weten kijken zij niet anders naar ons. Op Nusa gesnorkeld, super mooie zee, heel veel vissen gezien. 1000 smoothie bowls gegeten, sowieso elke dag op Bali. Man dat fruit is zo zoet en lekker. Ben ook trouwens echt verslaafd geraakt aan Nasi Goreng. 

Vanuit Nusa L met de boot naar Gili T gegaan. De Gili's zijn eilanden die bij Lombok horen.
Gili T is echt het party eiland van de 3 ( Air, Meno, Trawangan) Isabella en ik waren de hele reis niet echt van het stappen dus hier ook niet. Elke hoek van de straat vragen ze of je Happy Mushrooms wilt. Happy Hour, Happy Mushroom Hour riepen de rasta's van de straat! Haha wel grappig maar niet gedaan. Na 2 Bintang's lagen de oma's al op bed. Na 2 dagen T gingen wij verder naar Gili Air.

Gili Air is een van de mooiste eilanden of nee is een van de mooiste eilanden die ik ooit gezien heb (tot nu toe). Wij zaten aan het strand naar de sunset te kijken. Vanuit het strand zag je Lombok, Meno en Bali liggen.... wauw wat een paradijs. Toen kwam er wel even een geluksmomentje. Besef maar eens even hoe mooi het leven en de wereld is. Besef maar eens hoe goed wij het hebben dat we gewoon even weg kunnen gaan een maand, elke dag leuke dingen kunnen doen en dit mogen zien en meemaken! Gili Air hier kom ik zeker nog eens terug.

Na Air terug gegaan naar ons tweede hotel van Canggu. Wij vonden het hier zo fijn dat we terug wilden. Dit keer met 2 andere vriendinnen van Isabella hun verjaardag gevierd 4 dagen lang. Zo leuk om te zien dat de mevrouw van het hotel ons nog herkende en het zo leuk vond dat wij terug kwamen. Is toch een compliment als reizigers twee keer bij jou verblijven. Kampung Canggu heet het hotel en we betaalde nog geen 18 euro per nacht voor twee personen. Ook de tweede keer Canggu was net zo leuk als de eerste keer. Na weer 4 nachten Canggu vlogen wij naar Bangkok in Thailand.

Wat ik heb meegekregen van de Balinese cultuur en mensen is vooral dat je goed moet zijn voor een ander. Op Bali leven de meeste volgends het Hindoeïsme en Boeddhisme, en leven volgends de wetten van 'Karma' en 'Dharma'. - 'Karma is een begrip uit het hindoeïsme en het boeddhisme, dat letterlijk vertaald wordt als 'handeling', 'actie' of 'daad'. In zowel het hindoeïsme als het boeddhisme omvat karma de fysieke en mentale acties van een individu die gevolgen hebben voor het leven en volgende levens door middel van reïncarnatie. In het dagelijks gebruik bedoelt men er vaak mee dat alles wat we doen, denken of zeggen weer bij ons zelf terugkomt. Karma gaat dan over zowel de daad als over het gevolg dat uit die daad voortkomt. Strikt genomen echter, verwijst karma alleen maar naar het verrichten van daden, niet naar de gevolgen van die daden.' Zij zijn er heilig van overtuigd dat alles wat zij doen terug komt bij hen. En alles wat wij nu meemaken voortkomt uit onze vorige levens.

Op Bali zaten wij in de taxi, ik raakte in gesprek met een taxi chauffeur over hun geloof. Hij vroeg aan mij waarom ik denk dat baby's altijd huilen als ze geboren worden. Ik had hier geen antwoord op. Hij geloofde dat een baby huilt omdat hij huilt voor alle slechte dingen die hij in het vorige leven meegemaakt heeft en nu weer wakker wordt in een nieuw leven. Ik vond dit wel een bijzondere gedachte. Ik geloof zelf ook heilig in Karma en zoals ik ook al eerder beschreef, 'Wie goed goed doet, goed ontmoet'. Ik vind dit ook een hele mooie manier van leven. Als je altijd bedenkt wat jouw acties voor gevolgen kunnen hebben zouden wij toch altijd stilstaan bij keuzes die wij gaan maken. Hoe arm deze mensen ook zijn, zij delen alles. De Balinese eten bij elkaar in de Warung, delen hun sigaretten en helpen elkaar. Ik heb mensen om straat zien wonen, zien slapen in hutjes, kinderen op blote voeten zien spelen door het afval. Toch zag ik veel mensen lachen en leken zij gelukkig.
Het is zo mooi om te zien hoe makkelijk het kan zijn, als wij een beetje rekening houden met elkaar en stilstaan bij wat wij wel hebben in plaats van wat niet. Ook hier in Bangkok, zoveel armoede maar toch leeft iedereen zijn leven en draait de wereld gewoon door.

Ik hoop dat ik in de toekomst nog veel meer avonturen mag beleven. Nog meer lessen mag leren van de mensheid zelf en nog meer ervaringen mag opdoen vanuit de wereld.

Indonesie & Thailand het was me een waar genoegen.

Een bekende.

Ik ken je pas net maar eigenlijk al heel lang. Ik heb altijd angst gehad maar nu ben ik niet bang.
Vanaf het eerste moment dat ik jou zag, wist ik het pas.
Toen wist ik hoe mooi het kan zijn en wat ik allemaal gemist had.
Ik dacht dat ik er al was maar realiseer het me nu, dit gevoel wil ik continu.
Ik verloor het uit het oog en begon ook te wennen aan het feit dat het er niet meer was.
Totdat ik in jouw ogen keek, toen wist ik dat ik eindelijk weer thuis was.
Een vertrouwd gevoel van herkenning, het lijkt wel een vage herinnering.
Ik ken je pas net maar eigenlijk toch ook niet.
Dit is iets wat niemand ooit ziet.
Een verbinding tussen twee zielen omdat het gewoon zo hoort te zijn,
elk moment met jou voelt fijn.
Geen moment dat ik onzeker ben of nadenk over wat er misschien wel of niet komen gaat,
want alles is goed zolang jij naast mij staat.
Ik wil je alles laten zien en je vertellen wie ik werkelijk ben.
Want bij jou voel ik me veilig ik hoor jouw stem.
Ook al ben ik het die jij al kent misschien ook omdat het soms  jezelf die jij in mij herkend.
Soms wil ik dat ik kon beschrijven hoe ik mij echt voel, maar als ik dan in jouw ogen kijk weet jij precies wat ik bedoel.
Soms kijk ik in jouw ogen en word ik emotioneel, niet omdat ik verdrietig ben maar omdat het zo herkenbaar is. Ik voel een energie die zegt ik hou van jou, kom dichterbij want ik bescherm jou.
Heel vaak heb ik dat gevoel gemist, het gevoel van geborgenheid maar nu ben jij het die daar ineens is. 10000 dingen wil ik je vertellen maar ik weet niet waar ik beginnen moet.
Wij zijn wij en alles is goed.

Nieuwe ronde, nieuwe kansen.

31 december 2016, vandaag de laatste dag van 2016.

Elk jaar weer, blijft het toch een raar moment. Oud&Nieuw wat niets anders is dan een nieuw jaar dat ingaat gebeurd er toch heel veel. Oud en Nieuw zegt het eigenlijk al, oude dingen zijn geweest en we maken ruimte voor de nieuwe dingen die komen gaan. Voor veel mensen was 2016 een veel bewogen jaar. Veel ups en downs, negatieve energieën, mensen die verdwenen en relaties die kapot gaan. Ook zo zag mijn jaar er ongeveer uit. Ondanks de diepe dalen waren er ook veel hoogte punten. Ik heb nieuwe mensen ontmoet, sommige laten vallen maar ruimte gemaakt voor nieuwe energieën.

2016, ik was verliefd, ging samenwonen maar dit verliep anders. Ik kreeg er een leuke huisgenoot voor in de plaats en woon nu in een perfect huisje in Amsterdam. Er kwamen mensen op mijn pad die mij dingen geleerd hebben maar ik maakte ook nieuwe vrienden. Vrienden die anders in het leven staan en mij daarin soms kunnen meetrekken. Op werk kreeg ik de mogelijkheid om te groeien. Begon aan een wijnopleiding en maakte deze af. Mocht een leermeester cursus volgen en ook dit deed ik. Er kwamen mensen op mijn pad die mij liefde geven, zij laten mij zien dat zij van mij houden en dat het goed is.

Sommige legen plekken blijven leeg, ook in 2017, maar dit is niet erg. Ik voel aan alles dat 2017 een mooier jaar wordt. Er gaat een nieuwe tijd in, dingen gaan veranderen en het wordt groots.
Ik begin het jaar met mijn eerste verre reis naar Indonesië. Een maand lang zal ik gaan rondreizen met een vriendin. We hebben niets geboekt alleen een ticket en we zien wel waar we eindigen.
Ik weet verder niet wat 2017 allemaal zal gaan brengen. Ik hoop dat er genoeg liefde zal zijn en dat wij allemaal mooie dingen moge meemaken. Ik weet in ieder geval zeker dat alles loopt zoals het lopen moet en wie goed doet, goed ontmoet.

Op een mooi 2016 en een nog mooier en liefdevoller 2017!

Wie goet doet, goed ontmoet.

Het leven kan zo simpel zijn maar wij mensen maken het onszelf zo moeilijk, soms zelfs onmogelijk.
Vrijwel mijn hele leven ben ik opgevoed door mijn stiefvader, hij was streng, hard en voor mijn gevoel zelfs soms harteloos. Ondanks dit alles heeft hij mij wel sterk gemaakt en wijze lessen geleerd. Hij leerde mij dat ik kei en keihard moet werken wil ik boven deze grijze mensen massa ( hoe hij dit zelf noemde) uitkomen. Dit is ook wat ik doe. Ook leerde hij mij ondanks ik hem af en toe en botte lul vond, dat wie goed doet, goed ontmoet. Dit onderhand is mijn levensmotto geworden.

Het principe achter karma kennen wij allemaal. Ervan uitgaande dat wij dus andere mensen slechte dingen aan doen en dit dus terug op ons eigen bordje komt, is dit juist positief benaderd.
Het is allemaal zo simpel en begint natuurlijk bij jezelf. Negatieve mensen met een negatieve aura om hen heen stralen dit uit. Negativiteit kan voortkomen uit onzekerheid of de omgeving waar men in leeft. Ook is het vaak gewenning en gemakzucht. Lekker klagen vinden wij allemaal heerlijk en dit mag ook zeker af en toe. Wat je uitstraalt is wat je krijgt. Ik heb zeker een periode gehad dat ik niet lekker in mijn vel zat, boos op de wereld en boos op mezelf was. Als ik terug kijk naar de mensen die toen in mijn omgeving waren, zijn dit hele andere types dan de mensen die ik nu graag om mij heen heb. Deze slechte periode had ik nodig, nodig om te groeien en mezelf verder te ontwikkelen. Ik ben erachter gekomen wie ik wil zijn en wat ik ben en hier probeer ik naar te streven en dit ook uit te stralen. Er zijn soms mensen die moe worden van mijn positiviteit dit zijn vaak de mensen die zelf niet lekker in hun vel zitten. Zodra ik me goed voel en lekker in mijn vel zit, gun ik dit een ander ook en probeer ik hen ook zo te laten voelen. Dit kan zo makkelijk door een simpel compliment. Ik heb mezelf aangeleerd om elke dag iemand een compliment te geven. Dit moet natuurlijk niet bewust maar van naturen uit het hart komen. Vele durven dit niet, mensen durven niet eerlijk te zijn, hun emoties te tonen en te zeggen wat zij denken of voelen. Terwijl als wij dit gewoon allemaal doen, wat zou de wereld dan toch mooi in elkaar steken. Nooit meer onzekerheden, spelletjes die men speelt om maar misschien mensen wel of juist niet te kwetsen. Wij zijn continue bezig met bedenken wat andere mensen van ons zouden vinden, hier handelen wij naar en reageren wij op bepaalde emoties.
Geef wat meer complimenten en je zult ervaren dat niet alleen een ander zich goed gaat voelen door jou maar ook jijzelf hier zoveel voldoening uit kan halen.

In mijn ideale is iedereen eerlijk en oprecht, vrolijk en blij. Dit is natuurlijk onrealistisch en moet je soms ook misschien echt niet willen. Eerlijkheid duurt het langst en je moet heel sterk zijn altijd je ware en pure gezicht te durven tonen. Eerlijkheid kan afwijzing brengen maar je zal altijd de eer aan jezelf behouden. Uiteindelijk is dat toch het enige dat telt. `Wie goed doet, goed ontmoet!`
Wees goed voor een ander en goede dingen komen op jouw pad.

Verboden liefde.

Ik heb denk ik het afgelopen jaar al mijn karma punten verspeeld. Mijn principes overboord gegooid en mijn eigen normen en waarden niet serieus genomen. Noem het hypocriet, het enige spreekwoord wat ik zelf als lijfspreuk altijd gebruikt heb: 'Wat u niet wilt wat u geschiedt, doe dat dan ook een ander niet!' gewoon genegeerd. Een van de ergste dingen die mij overkomen is deed ik haar aan.
Mijn hart gooi ik nu open, eerlijkheid duurt het langst.. alleen is dit een laffe manier om mijn ei kwijt te kunnen.

Hoe het precies allemaal begonnen is weet ik niet.. Ik kende hem al een aantal jaren. De spanning was er toen al maar die heb ik nooit opgezocht want ook toen had hij een vriendin.
Wat begon met onschuldig appen vanuit zijn kant werden steeds diepere en persoonlijkere gesprekken. We spraken elkaar elke dag. Als zij sliep pakte hij zijn telefoon om mij te appen.
Ik vroeg toen wel of zijn vriendin toen dit niet erg vond, waarop hij zei ze slaapt toch.
Ik besefte wel dat dit niet netjes was maar de onderwerpen van onze gesprekken toen zaten op het randje. We kwamen elkaar vaak tegen, maar zochten elkaar niet op en spraken nooit af. Ik kreeg een relatie en het contact stopte toen. Hij kreeg een nieuwe vriendin en we spraken elkaar niet meer.

Totdat... mijn relatie voorbij ging. Ik dacht laat ik hem eens opzoeken en kijken hoe het met hem gaat. Ik kon altijd goed met hem praten, ooit was hij een vriend. Nadat ik hem weer gezien had na ongeveer twee jaar, verloren we elkaar niet meer uit het oog. Onze gesprekken werden dieper en de band hechter. Ik kon bij hem mijn verhaal kwijt, hij begreep mijn onzekerheid en toen nog pijn.
Hij liet mij inzien dat ik geen reden had om onzeker te zijn, liet mij goed voelen en hielp mij zo weer mezelf terug te vinden. Ik werd egoïstisch. Doordat hij mij zo goed liet voelen, negeerde ik het feit dat hij een vriendin heeft compleet. Onze band werd naast mentaal ook fysiek. Voor mij voelde de vriendschap bijna als liefde en houden van. Hoe erg en absurd het ook klinkt, soms dacht ik echt dat het zo moest zijn.

Ik geloof altijd dat mensen in je leven komen en verdwijnen met een reden. Sommige mensen komen op je pad om je een levensles te leren. Sommige mensen zullen je leven verrijken anderen laten je inzien dat zij er niet toe doen. Ik geloof dat hij toen in mijn leven moest zijn om mij te helpen. Maar hoe kan iemand mij nou helpen als hij een ander zoveel shit aandoet. Hoe scheef zit de mensheid in elkaar. Hoe kon hij mij toch een goed gevoel geven terwijl ik weet hoe het voelt om bedrogen te worden..

Zij weet van niets en zij zijn bij elkaar, misschien wel voor altijd. Ik hoop dat ik voor altijd trouw aan mezelf kan blijven. Misschien heb ik het echt allemaal verpest voor mezelf, karma zal ook mij nog een lesje leren. Het heeft mij wel laten inzien dat het allemaal niet meer uitmaakt wat je doet. Mensen doen toch de dingen die zij zelf het liefst doen en waar zij zich goed bij voelen.
Eigenlijk is dit ook het enige dat telt.

Probeer te zijn waar je wilt zijn en wie je wilt zijn. Als je dit doet, zit je nooit fout.

Dolce far niente.

'Dolce far niente', heerlijk niets doen.
Diepere rusteloosheid maakt het me onmogelijk om helemaal niets te doen.
Zit ik dan alleen in een koffietentje om de hoek vlakbij mijn huis.. Met de intentie even niets doen maar koffie drinken. Ik leer mezelf steeds meer dingen alleen te doen. Ik ervaar vaak de druk om dingen te doen en te ondernemen. Ik zit nooit een hele dag alleen thuis helemaal niets te doen. Ik zorg altijd dat ik mijn dag zo plan dat ik mij geen minuut verveel. Waarom eigenlijk? Waarom geniet ik niet gewoon van de rust, geen zeurende mensen om me heen, geen geluiden, stemmen niets.

Ik werk al 11 jaar in de horeca, een van de meest sociale beroepen dat er bestaat denk ik. Als ik niet lekker in mijn vel zit heb ik pech. Ik bedien mijn gasten met mijn mooiste glimlach en spreek hen aan met mijn bijna engelen achtige stem. Meestal oprecht soms een beetje geacteerd, maarja dit hoort erbij. Tijdens mijn werk heb ik geen tijd om alleen te zijn en mij te vervelen. Waarom ik dan niet van deze rust kan genieten als ik helemaal niets te doen heb, geen idee. Vriendinnen vragen wel eens of ik bang ben alleen te zijn. Ja en nee, nu ik mijn eigen huisje heb vind ik het heerlijk thuis te zijn, maar nooit doe ik even heerlijk helemaal niets. 'Dolce far niente'.

Ik zit nu nog steeds in Caffènation met mijn sojacocoslatte als gezelschap en mijn telefoon. Bijna mijn hele sociale leven is in handen van mijn iPhone en social media.
Wij mensen hoeven ons niet meer te vervelen, de mensheid veranderd door technologie. Gelukkig speel ik geen Pokémon, het woord Pokémon wordt zelfs verbeterd door mijn smartphone want ik schreef Pokemon maar dit werd verbeterd door de automatische correctie functie van mijn telefoon. Zo zie je maar. 

Aladdin en Sabrina.

Het is 01:25 en ik sta op uit mijn bed om mijn laptop te pakken zodat ik kan schrijven.
Ik weet niet zo goed wat ik op ga schrijven maar mijn hoofd maakt overuren. Ik wilde eigenlijk net beginnen met slapen nadat ik 4 afleveringen van 'Pretty Little Liars' had gekeken. Ik viel bijna in slaap maar werd ineens overrompeld met mijn emoties. Dit kwam niet door de spanning uit de serie maar door een herinnering. Ineens kreeg ik een flashback van hoe ik met hem in bed lag en hoe ik dat gevoel zo mis. Ik mis hem niet maar ik dacht ineens aan de vorige winter, hoe fijn het was om thuis te komen terwijl we in de sneeuw gereden hadden op zijn brommer en hoe fijn het dan voelde om met mijn koude voeten tegen hem aan te kruipen. Ik heb hem al maanden niet gezien of gesproken. Mentaal ben ik zelfs bereid om mijn boosheid aan de kant te zetten en hem te vergeven. Niet dat hij dit verdient en ook niet dat ik hem zal zeggen dat ik hem vergeven heb, maar meer omdat dat goed voelt in mijn hoofd. Eigenlijk de afgelopen maanden is er nog niet een moment geweest dat ik hem miste, maar nu ineens mis ik wel dat gevoel, dat gevoel van de vorige winter. Als ik denk aan die warmte die ik vond als ik tegen hem aan lag voel ik mezelf klein worden. Ik voel me weer even als een baby, ik wil mezelf omrollen en liggen in een foetushouding wachten tot mijn moeder me optilt en vasthoudt.
Ineens voel ik me zelfs een beetje zielig en eenzaam. Ik lig al maanden alleen in dit bed, dit bed was ons bed maar dat deed me niets. Ik heb de afgelopen maanden zoveel leuke dingen gedaan, zo erg geleefd en zo erg gevoeld alsof ik weer terug was. Ik dacht dat ik mezelf even uit het oog verloren had maar ik wist zeker dat ik weer bijna terug was. Maar nu... nu heeft die herinnering van letterlijk 2 seconden mij weer met beide benen op de grond gezet. Alsof ik de afgelopen maanden aan het dromen was maar ik nu ineens wakker schrik. Daarom begon ik te huilen denk ik, ik schrok van mezelf, want dit is wie ik ben en hoe ik mij nu voel. Ik kan hier niet omheen, ik kan niet weglopen of het ontwijken, dit is mijn leven en dit is wie ik ben. Het is oké, misschien is het logisch dat ik me af en toe nog kind voel en ook wil voelen. Misschien is het normaal dat ik de warmte mis en heb ik daarom 5 kussens op mijn bed liggen.
5 jaar geleden was ik daar ook en nu weer. Soms verlies ik mezelf, lijkt het alsof Aladdin mij meeneemt op zijn vliegend tapijt. Dan gebeurt er iets waar ik liever niet wil zijn maar dan stap ik op, want hij laat mij de wereld zien. Hij neemt mij mee hoog in de lucht, zelfs dan heb ik geen last van mijn hoogtevrees. We zweven samen kijken neer op de aarde en hoe men verder leeft. Soms oordelen we en lachen we mensen uit of toe. Soms huilen we samen en worden we moe. Heel soms val ik er dus af maar gelukkig land ik altijd met twee benen weer op de aarde.

Aladdin wanneer neem je me weer mee?