Verboden liefde.

Ik heb denk ik het afgelopen jaar al mijn karma punten verspeeld. Mijn principes overboord gegooid en mijn eigen normen en waarden niet serieus genomen. Noem het hypocriet, het enige spreekwoord wat ik zelf als lijfspreuk altijd gebruikt heb: 'Wat u niet wilt wat u geschiedt, doe dat dan ook een ander niet!' gewoon genegeerd. Een van de ergste dingen die mij overkomen is deed ik haar aan.
Mijn hart gooi ik nu open, eerlijkheid duurt het langst.. alleen is dit een laffe manier om mijn ei kwijt te kunnen.

Hoe het precies allemaal begonnen is weet ik niet.. Ik kende hem al een aantal jaren. De spanning was er toen al maar die heb ik nooit opgezocht want ook toen had hij een vriendin.
Wat begon met onschuldig appen vanuit zijn kant werden steeds diepere en persoonlijkere gesprekken. We spraken elkaar elke dag. Als zij sliep pakte hij zijn telefoon om mij te appen.
Ik vroeg toen wel of zijn vriendin toen dit niet erg vond, waarop hij zei ze slaapt toch.
Ik besefte wel dat dit niet netjes was maar de onderwerpen van onze gesprekken toen zaten op het randje. We kwamen elkaar vaak tegen, maar zochten elkaar niet op en spraken nooit af. Ik kreeg een relatie en het contact stopte toen. Hij kreeg een nieuwe vriendin en we spraken elkaar niet meer.

Totdat... mijn relatie voorbij ging. Ik dacht laat ik hem eens opzoeken en kijken hoe het met hem gaat. Ik kon altijd goed met hem praten, ooit was hij een vriend. Nadat ik hem weer gezien had na ongeveer twee jaar, verloren we elkaar niet meer uit het oog. Onze gesprekken werden dieper en de band hechter. Ik kon bij hem mijn verhaal kwijt, hij begreep mijn onzekerheid en toen nog pijn.
Hij liet mij inzien dat ik geen reden had om onzeker te zijn, liet mij goed voelen en hielp mij zo weer mezelf terug te vinden. Ik werd egoïstisch. Doordat hij mij zo goed liet voelen, negeerde ik het feit dat hij een vriendin heeft compleet. Onze band werd naast mentaal ook fysiek. Voor mij voelde de vriendschap bijna als liefde en houden van. Hoe erg en absurd het ook klinkt, soms dacht ik echt dat het zo moest zijn.

Ik geloof altijd dat mensen in je leven komen en verdwijnen met een reden. Sommige mensen komen op je pad om je een levensles te leren. Sommige mensen zullen je leven verrijken anderen laten je inzien dat zij er niet toe doen. Ik geloof dat hij toen in mijn leven moest zijn om mij te helpen. Maar hoe kan iemand mij nou helpen als hij een ander zoveel shit aandoet. Hoe scheef zit de mensheid in elkaar. Hoe kon hij mij toch een goed gevoel geven terwijl ik weet hoe het voelt om bedrogen te worden..

Zij weet van niets en zij zijn bij elkaar, misschien wel voor altijd. Ik hoop dat ik voor altijd trouw aan mezelf kan blijven. Misschien heb ik het echt allemaal verpest voor mezelf, karma zal ook mij nog een lesje leren. Het heeft mij wel laten inzien dat het allemaal niet meer uitmaakt wat je doet. Mensen doen toch de dingen die zij zelf het liefst doen en waar zij zich goed bij voelen.
Eigenlijk is dit ook het enige dat telt.

Probeer te zijn waar je wilt zijn en wie je wilt zijn. Als je dit doet, zit je nooit fout.