Nieuwe ronde, nieuwe kansen.

31 december 2016, vandaag de laatste dag van 2016.

Elk jaar weer, blijft het toch een raar moment. Oud&Nieuw wat niets anders is dan een nieuw jaar dat ingaat gebeurd er toch heel veel. Oud en Nieuw zegt het eigenlijk al, oude dingen zijn geweest en we maken ruimte voor de nieuwe dingen die komen gaan. Voor veel mensen was 2016 een veel bewogen jaar. Veel ups en downs, negatieve energieën, mensen die verdwenen en relaties die kapot gaan. Ook zo zag mijn jaar er ongeveer uit. Ondanks de diepe dalen waren er ook veel hoogte punten. Ik heb nieuwe mensen ontmoet, sommige laten vallen maar ruimte gemaakt voor nieuwe energieën.

2016, ik was verliefd, ging samenwonen maar dit verliep anders. Ik kreeg er een leuke huisgenoot voor in de plaats en woon nu in een perfect huisje in Amsterdam. Er kwamen mensen op mijn pad die mij dingen geleerd hebben maar ik maakte ook nieuwe vrienden. Vrienden die anders in het leven staan en mij daarin soms kunnen meetrekken. Op werk kreeg ik de mogelijkheid om te groeien. Begon aan een wijnopleiding en maakte deze af. Mocht een leermeester cursus volgen en ook dit deed ik. Er kwamen mensen op mijn pad die mij liefde geven, zij laten mij zien dat zij van mij houden en dat het goed is.

Sommige legen plekken blijven leeg, ook in 2017, maar dit is niet erg. Ik voel aan alles dat 2017 een mooier jaar wordt. Er gaat een nieuwe tijd in, dingen gaan veranderen en het wordt groots.
Ik begin het jaar met mijn eerste verre reis naar Indonesië. Een maand lang zal ik gaan rondreizen met een vriendin. We hebben niets geboekt alleen een ticket en we zien wel waar we eindigen.
Ik weet verder niet wat 2017 allemaal zal gaan brengen. Ik hoop dat er genoeg liefde zal zijn en dat wij allemaal mooie dingen moge meemaken. Ik weet in ieder geval zeker dat alles loopt zoals het lopen moet en wie goed doet, goed ontmoet.

Op een mooi 2016 en een nog mooier en liefdevoller 2017!

Wie goet doet, goed ontmoet.

Het leven kan zo simpel zijn maar wij mensen maken het onszelf zo moeilijk, soms zelfs onmogelijk.
Vrijwel mijn hele leven ben ik opgevoed door mijn stiefvader, hij was streng, hard en voor mijn gevoel zelfs soms harteloos. Ondanks dit alles heeft hij mij wel sterk gemaakt en wijze lessen geleerd. Hij leerde mij dat ik kei en keihard moet werken wil ik boven deze grijze mensen massa ( hoe hij dit zelf noemde) uitkomen. Dit is ook wat ik doe. Ook leerde hij mij ondanks ik hem af en toe en botte lul vond, dat wie goed doet, goed ontmoet. Dit onderhand is mijn levensmotto geworden.

Het principe achter karma kennen wij allemaal. Ervan uitgaande dat wij dus andere mensen slechte dingen aan doen en dit dus terug op ons eigen bordje komt, is dit juist positief benaderd.
Het is allemaal zo simpel en begint natuurlijk bij jezelf. Negatieve mensen met een negatieve aura om hen heen stralen dit uit. Negativiteit kan voortkomen uit onzekerheid of de omgeving waar men in leeft. Ook is het vaak gewenning en gemakzucht. Lekker klagen vinden wij allemaal heerlijk en dit mag ook zeker af en toe. Wat je uitstraalt is wat je krijgt. Ik heb zeker een periode gehad dat ik niet lekker in mijn vel zat, boos op de wereld en boos op mezelf was. Als ik terug kijk naar de mensen die toen in mijn omgeving waren, zijn dit hele andere types dan de mensen die ik nu graag om mij heen heb. Deze slechte periode had ik nodig, nodig om te groeien en mezelf verder te ontwikkelen. Ik ben erachter gekomen wie ik wil zijn en wat ik ben en hier probeer ik naar te streven en dit ook uit te stralen. Er zijn soms mensen die moe worden van mijn positiviteit dit zijn vaak de mensen die zelf niet lekker in hun vel zitten. Zodra ik me goed voel en lekker in mijn vel zit, gun ik dit een ander ook en probeer ik hen ook zo te laten voelen. Dit kan zo makkelijk door een simpel compliment. Ik heb mezelf aangeleerd om elke dag iemand een compliment te geven. Dit moet natuurlijk niet bewust maar van naturen uit het hart komen. Vele durven dit niet, mensen durven niet eerlijk te zijn, hun emoties te tonen en te zeggen wat zij denken of voelen. Terwijl als wij dit gewoon allemaal doen, wat zou de wereld dan toch mooi in elkaar steken. Nooit meer onzekerheden, spelletjes die men speelt om maar misschien mensen wel of juist niet te kwetsen. Wij zijn continue bezig met bedenken wat andere mensen van ons zouden vinden, hier handelen wij naar en reageren wij op bepaalde emoties.
Geef wat meer complimenten en je zult ervaren dat niet alleen een ander zich goed gaat voelen door jou maar ook jijzelf hier zoveel voldoening uit kan halen.

In mijn ideale is iedereen eerlijk en oprecht, vrolijk en blij. Dit is natuurlijk onrealistisch en moet je soms ook misschien echt niet willen. Eerlijkheid duurt het langst en je moet heel sterk zijn altijd je ware en pure gezicht te durven tonen. Eerlijkheid kan afwijzing brengen maar je zal altijd de eer aan jezelf behouden. Uiteindelijk is dat toch het enige dat telt. `Wie goed doet, goed ontmoet!`
Wees goed voor een ander en goede dingen komen op jouw pad.

Verboden liefde.

Ik heb denk ik het afgelopen jaar al mijn karma punten verspeeld. Mijn principes overboord gegooid en mijn eigen normen en waarden niet serieus genomen. Noem het hypocriet, het enige spreekwoord wat ik zelf als lijfspreuk altijd gebruikt heb: 'Wat u niet wilt wat u geschiedt, doe dat dan ook een ander niet!' gewoon genegeerd. Een van de ergste dingen die mij overkomen is deed ik haar aan.
Mijn hart gooi ik nu open, eerlijkheid duurt het langst.. alleen is dit een laffe manier om mijn ei kwijt te kunnen.

Hoe het precies allemaal begonnen is weet ik niet.. Ik kende hem al een aantal jaren. De spanning was er toen al maar die heb ik nooit opgezocht want ook toen had hij een vriendin.
Wat begon met onschuldig appen vanuit zijn kant werden steeds diepere en persoonlijkere gesprekken. We spraken elkaar elke dag. Als zij sliep pakte hij zijn telefoon om mij te appen.
Ik vroeg toen wel of zijn vriendin toen dit niet erg vond, waarop hij zei ze slaapt toch.
Ik besefte wel dat dit niet netjes was maar de onderwerpen van onze gesprekken toen zaten op het randje. We kwamen elkaar vaak tegen, maar zochten elkaar niet op en spraken nooit af. Ik kreeg een relatie en het contact stopte toen. Hij kreeg een nieuwe vriendin en we spraken elkaar niet meer.

Totdat... mijn relatie voorbij ging. Ik dacht laat ik hem eens opzoeken en kijken hoe het met hem gaat. Ik kon altijd goed met hem praten, ooit was hij een vriend. Nadat ik hem weer gezien had na ongeveer twee jaar, verloren we elkaar niet meer uit het oog. Onze gesprekken werden dieper en de band hechter. Ik kon bij hem mijn verhaal kwijt, hij begreep mijn onzekerheid en toen nog pijn.
Hij liet mij inzien dat ik geen reden had om onzeker te zijn, liet mij goed voelen en hielp mij zo weer mezelf terug te vinden. Ik werd egoïstisch. Doordat hij mij zo goed liet voelen, negeerde ik het feit dat hij een vriendin heeft compleet. Onze band werd naast mentaal ook fysiek. Voor mij voelde de vriendschap bijna als liefde en houden van. Hoe erg en absurd het ook klinkt, soms dacht ik echt dat het zo moest zijn.

Ik geloof altijd dat mensen in je leven komen en verdwijnen met een reden. Sommige mensen komen op je pad om je een levensles te leren. Sommige mensen zullen je leven verrijken anderen laten je inzien dat zij er niet toe doen. Ik geloof dat hij toen in mijn leven moest zijn om mij te helpen. Maar hoe kan iemand mij nou helpen als hij een ander zoveel shit aandoet. Hoe scheef zit de mensheid in elkaar. Hoe kon hij mij toch een goed gevoel geven terwijl ik weet hoe het voelt om bedrogen te worden..

Zij weet van niets en zij zijn bij elkaar, misschien wel voor altijd. Ik hoop dat ik voor altijd trouw aan mezelf kan blijven. Misschien heb ik het echt allemaal verpest voor mezelf, karma zal ook mij nog een lesje leren. Het heeft mij wel laten inzien dat het allemaal niet meer uitmaakt wat je doet. Mensen doen toch de dingen die zij zelf het liefst doen en waar zij zich goed bij voelen.
Eigenlijk is dit ook het enige dat telt.

Probeer te zijn waar je wilt zijn en wie je wilt zijn. Als je dit doet, zit je nooit fout.

Dolce far niente.

'Dolce far niente', heerlijk niets doen.
Diepere rusteloosheid maakt het me onmogelijk om helemaal niets te doen.
Zit ik dan alleen in een koffietentje om de hoek vlakbij mijn huis.. Met de intentie even niets doen maar koffie drinken. Ik leer mezelf steeds meer dingen alleen te doen. Ik ervaar vaak de druk om dingen te doen en te ondernemen. Ik zit nooit een hele dag alleen thuis helemaal niets te doen. Ik zorg altijd dat ik mijn dag zo plan dat ik mij geen minuut verveel. Waarom eigenlijk? Waarom geniet ik niet gewoon van de rust, geen zeurende mensen om me heen, geen geluiden, stemmen niets.

Ik werk al 11 jaar in de horeca, een van de meest sociale beroepen dat er bestaat denk ik. Als ik niet lekker in mijn vel zit heb ik pech. Ik bedien mijn gasten met mijn mooiste glimlach en spreek hen aan met mijn bijna engelen achtige stem. Meestal oprecht soms een beetje geacteerd, maarja dit hoort erbij. Tijdens mijn werk heb ik geen tijd om alleen te zijn en mij te vervelen. Waarom ik dan niet van deze rust kan genieten als ik helemaal niets te doen heb, geen idee. Vriendinnen vragen wel eens of ik bang ben alleen te zijn. Ja en nee, nu ik mijn eigen huisje heb vind ik het heerlijk thuis te zijn, maar nooit doe ik even heerlijk helemaal niets. 'Dolce far niente'.

Ik zit nu nog steeds in Caffènation met mijn sojacocoslatte als gezelschap en mijn telefoon. Bijna mijn hele sociale leven is in handen van mijn iPhone en social media.
Wij mensen hoeven ons niet meer te vervelen, de mensheid veranderd door technologie. Gelukkig speel ik geen Pokémon, het woord Pokémon wordt zelfs verbeterd door mijn smartphone want ik schreef Pokemon maar dit werd verbeterd door de automatische correctie functie van mijn telefoon. Zo zie je maar. 

Aladdin en Sabrina.

Het is 01:25 en ik sta op uit mijn bed om mijn laptop te pakken zodat ik kan schrijven.
Ik weet niet zo goed wat ik op ga schrijven maar mijn hoofd maakt overuren. Ik wilde eigenlijk net beginnen met slapen nadat ik 4 afleveringen van 'Pretty Little Liars' had gekeken. Ik viel bijna in slaap maar werd ineens overrompeld met mijn emoties. Dit kwam niet door de spanning uit de serie maar door een herinnering. Ineens kreeg ik een flashback van hoe ik met hem in bed lag en hoe ik dat gevoel zo mis. Ik mis hem niet maar ik dacht ineens aan de vorige winter, hoe fijn het was om thuis te komen terwijl we in de sneeuw gereden hadden op zijn brommer en hoe fijn het dan voelde om met mijn koude voeten tegen hem aan te kruipen. Ik heb hem al maanden niet gezien of gesproken. Mentaal ben ik zelfs bereid om mijn boosheid aan de kant te zetten en hem te vergeven. Niet dat hij dit verdient en ook niet dat ik hem zal zeggen dat ik hem vergeven heb, maar meer omdat dat goed voelt in mijn hoofd. Eigenlijk de afgelopen maanden is er nog niet een moment geweest dat ik hem miste, maar nu ineens mis ik wel dat gevoel, dat gevoel van de vorige winter. Als ik denk aan die warmte die ik vond als ik tegen hem aan lag voel ik mezelf klein worden. Ik voel me weer even als een baby, ik wil mezelf omrollen en liggen in een foetushouding wachten tot mijn moeder me optilt en vasthoudt.
Ineens voel ik me zelfs een beetje zielig en eenzaam. Ik lig al maanden alleen in dit bed, dit bed was ons bed maar dat deed me niets. Ik heb de afgelopen maanden zoveel leuke dingen gedaan, zo erg geleefd en zo erg gevoeld alsof ik weer terug was. Ik dacht dat ik mezelf even uit het oog verloren had maar ik wist zeker dat ik weer bijna terug was. Maar nu... nu heeft die herinnering van letterlijk 2 seconden mij weer met beide benen op de grond gezet. Alsof ik de afgelopen maanden aan het dromen was maar ik nu ineens wakker schrik. Daarom begon ik te huilen denk ik, ik schrok van mezelf, want dit is wie ik ben en hoe ik mij nu voel. Ik kan hier niet omheen, ik kan niet weglopen of het ontwijken, dit is mijn leven en dit is wie ik ben. Het is oké, misschien is het logisch dat ik me af en toe nog kind voel en ook wil voelen. Misschien is het normaal dat ik de warmte mis en heb ik daarom 5 kussens op mijn bed liggen.
5 jaar geleden was ik daar ook en nu weer. Soms verlies ik mezelf, lijkt het alsof Aladdin mij meeneemt op zijn vliegend tapijt. Dan gebeurt er iets waar ik liever niet wil zijn maar dan stap ik op, want hij laat mij de wereld zien. Hij neemt mij mee hoog in de lucht, zelfs dan heb ik geen last van mijn hoogtevrees. We zweven samen kijken neer op de aarde en hoe men verder leeft. Soms oordelen we en lachen we mensen uit of toe. Soms huilen we samen en worden we moe. Heel soms val ik er dus af maar gelukkig land ik altijd met twee benen weer op de aarde.

Aladdin wanneer neem je me weer mee?

Overleden liefde.

Het is nu ongeveer 5 maanden geleden alweer dat ik een punt achter mijn relatie zette. Voordat ik deze relatie kreeg was ik heel vaak bang dat ik alleen zou eindigen. Het klinkt misschien raar want ik ben nog super jong en moet me daar helemaal niet druk over maken. Ik wist toen ook wel dat ik niet heel raar ben, misschien af en toe een beetje gek en zeker niet perfect, maar ik kan ermee door. Vaak eindigden mijn dates of scharrels op niets uit of ging het veel jongens vaak om de seks. Dit maakte mij onzeker. Veel vriendinnen hadden in mijn ogen deze issues niet maar ook ik weet nu beter.
Zelfs toen ik in mijn relatie zat, was ik soms bang, bang om alleen te eindigen. Met eindigen bedoel ik niet oud worden en geen kinderen krijgen. Met alleen eindigen bedoel ik niet nooit trouwen of geen partner hebben. Met alleen eindigen bedoel ik echt alleen doodgaan. Aan het begin van mijn vorige relatie was ik zo gelukkig met hem. Hij stond zo dichtbij, ik voelde me veilig in zijn armen. Ik vertelde hem mijn angsten en verdriet, hij beloofde bij mij te blijven en dit gaf mij rust. Zelfs na zijn belofte nooit weg te gaan verloor ik mijn angsten niet. Soms werd ik wakker midden in de nacht en begon ik te huilen. Meestal werd hij wakker en vroeg dan wat er aan de hand was. Ik vertelde hem dat ik bang ben om dood te gaan. ' Dood gaan we allemaal!' -zei hij dan, maar wat nou als er dan niemand is. Wat nou als ik straks alleen eindig, doodga en niemand dit zal merken omdat er niemand thuis is. Dit lijkt mij verschrikkelijk.

Liefde hebben wij mensen allemaal nodig. Vanaf het moment dat je geboren wordt, zijn daar als het goed is jouw ouders om je te omarmen. Je groeit op, ontmoet nieuwe mensen, maakt nieuwe vrienden en verbind je met de liefde. Men schrijft over de liefde, mensen zingen over de liefde en het wordt verteld in elk verhaal. De liefde kan men helen en ook breken. Ik zit hier nu alleen op de bank en zie dan op de grond de foto van mijn moeder staan. Ik denk dan terug aan mijn kindertijd en mijn band met haar. De liefde die wij zouden moeten delen en die er nu niet meer is. Als ik erover nadenk herinner ik mij eigenlijk bijna geen liefdevolle momenten met mijn moeder. Hoe hard het ook klinkt en misschien lag het aan mij heb ik haar nooit geknuffeld om verteld dat ik van haar hield.

Tijdens mijn jeugd was ik volgends mijn ouders een ''moeilijk kind''. Dit zal gerust zo zijn geweest. Ik weet dat ik vaak dwars deed en onwijs kon jammeren en zeuren. Zij zeiden dat mijn driftaanvallen voornamelijk door de kleurstof in snoepgoed kwam dus ik kreeg alleen nog maar 'Lange Jan' en rozijntjes. Ik denk nu dat ik misschien gewoon te weinig aandacht kreeg en daarom om negatieve aandacht ging vragen. Wat het ook was het maakt niet meer uit, deze tijd kan niemand meer terug draaien. Ik weet niet waardoor de afstand tussen mij en mijn moeder is ontstaan. Ik zag haar nooit als mijn moeder maar meer als een irritante zus. Wij discussieerde altijd en ik irriteerde me aan alles wat zij zei. Ik was het nooit met haar eens en had een hele andere kijk op het leven. Als mijn moeder vroeg of ik op haar schoot wilde zitten of als zij mij wilde knuffelen werd ik boos. Toen mijn moeder ziek werd en MS kreeg veranderde dit eigenlijk niet. Ik bleef afstandelijk en koel.

Nu ben je er niet meer en zit ik hier alleen op de bank. Ik kan niet zeggen dat ik spijt heb van hoe ik mij gedragen heb, maar wat als ik dit van te voren geweten had. Gelukkig was ik er wel bij dat jij de aarde verliet. De liefde is nu overleden en een tweede kans krijgen wij niet.

25 Kinderfeestjes.

Afgelopen zaterdag 15 mei 2016 was het eindelijk zover, ik werd 25 jaar.
Voor mijn gevoel was dit een mijlpaal. Toen ik nog jong was vroeg ik mezelf altijd af hoe ik zou zijn als ik 25 jaar zou zijn. Voor mijn gevoel was dit de leeftijd waarop ik op mijn best zou moeten zijn. Ik fantaseerde altijd hoe het er uit zou zien, wat voor baan ik zou hebben en waar ik zou wonen.
De afgelopen jaren is er veel gebeurd, ik heb veel meegemaakt en ben veel veranderd. Goede dingen kwamen op mijn pad, slechte tijden heb ik beleefd, maar nu ben ik dan toch echt 25. Na alles wat er gebeurd is, niet alleen de tegenslagen die op mijn pad kwamen, maar ook de mooie momenten die ik meemaakte, is mijn leven hopelijk nog lang niet voorbij. De laatste maanden merk ik dat ik positief aan het veranderen ben. Ik zette een punt achter mijn heftige relatie en koos weer voor een leven alleen. Tijdens mijn relatie was ik heel bang voor dat moment, het moment dat ik weer ''alleen'' zou komen te staan. Er zijn eenzame momenten geweest in mijn leven. Soms voelde het alsof de wereld mij in de steek liet, mijn moeder zomaar de aarde verliet en mijn vader mij in de steek had gelaten.
Ondanks al deze emoties voel ik mij nu oprecht gelukkig. Die angst voor het alleen zijn heb ik de afgelopen maanden nog niet één keer ervaren. Ik dacht toen dat als mijn relatie uit zou gaan, ik het emotioneel niet zou trekken. Ik besef nu weer hoe sterk ik eigenlijk ben, dat ik na alle negatieve gedachten het eigenlijk gewoon heel goed voor elkaar heb. Er zijn zoveel mensen die vervelende dingen meemaken. Er zal ook in de toekomst vast wel een keer iets vervelends gebeuren, maar ondanks dit idee ben ik er klaar voor! Voor het eerst in 25 jaar zit ik zo goed in mijn vel. Mijn lichaam verandert, het gaat goed op mijn werk en ik heb een mooi huis in Amsterdam. Elke dag geniet ik weer van alle mooie dingen. Ik kijk zo anders naar dingen en weet weer situaties te relativeren. Ik ben een denker en kan nogal over teveel dingen nadenken. De laatste tijd durf ik wat sneller beslissingen te nemen en doe ik gewoon wat goed voelt en op mijn pad komt. Ik ben altijd opgevoed met het idee: 'Wie goed doet, goed ontmoet' en dit geloof ik ook echt. Ondanks dat niet alles wat er gebeurt goed is, weet ik dat uiteindelijk alles goed zal zijn. Ik heb zoveel zin in mijn toekomst, zoveel zin om de wereld te ontdekken en mijzelf nog beter te leren kennen. Mijn kinderfeestje is vast nog niet voorbij en dit vind ik niet erg. Ik voel dat ik steeds dichterbij mezelf kom, het niet erg meer vind om alleen te zijn en ik niet perse iemand bij me hoef te hebben. Ik sta open voor alles wat komen gaat en hoop natuurlijk ooit wel een leuke man te ontmoeten en mooie gezonde kinderen te krijgen, die ik alle liefde zal geven die ik delen kan. Maar voor nu is alles goed hoe het is en ben ik gelukkig met wie ik ben en de keuzes die ik gemaakt heb.

Fobie voor monogamie.

Ik vraag me soms echt af wat er allemaal aan de hand is met onze maatschappij. Waarom hebben mensen, vooral mannen eigenlijk, een soort fobie voor monogaam zijn en blijven.
De afgelopen jaren heb ik zoveel mensen ontmoet waarvan ik weet dat zij niet trouw zijn en blijven aan hun partner. Het lijkt er op alsof het bijna normaal is en geaccepteerd wordt door onze eigen maatschappij. Mijn eigen vader heeft mij al heel vroeg laten inzien dat niet iedereen te vertrouwen is. Hij ging vreemd en had ineens een kind van 3, kan gewoon. In al mijn relaties waren mijn partners ook niet trouw. Ik denk dat mensen er niet bij stilstaan wat voor impact het op een persoon kan hebben. Wat voor impact het heeft op het zelfbeeld en gevoel van de ander. Het is tegenwoordig ook zo makkelijk. Social media is een groot netwerk om je hengel uit te kunnen gooien. Apps zoals 'Tinder' en 'Happn' maken de aanleiding naar seks natuurlijk ook veel makkelijker. Sites zoals 'Second love' sporen mensen gewoon aan om een affaire te beginnen, kan toch niet!! Misschien ben ik ouderwets en verwacht ik nog steeds een romantische liefdesrelatie waarin de man alles doet om zijn meisje gelukkig te zien en blij te maken. Misschien moet ik in de toekomst ook wel wat meer geven en minder verwachten. Er zijn mannen in mijn leven waarmee ik probeer te praten over monogamie en wat hen triggert om toch ervoor te kiezen niet trouw te blijven. De meesten zeggen het zelfde, de meeste mannen zijn bang voor de vastigheid, bang voor het idee dat 'Zij' misschien de laatste ooit zal zijn. Ook vrouwen gaan vreemd, vaak om de bevestiging te zoeken dat ze er nog toe doen. Vrouwen willen zich altijd geliefd voelen, mannen natuurlijk ook, maar vrouwen hebben constant bevestiging nodig. Hoe lief een man ook is en zijn best doet, een vrouw blijft altijd onzeker. Vrouwen hebben van nature een nestelingsdrang, wij willen een gezin, veiligheid, geborgenheid en harmonie. Mannen zijn dieren, ze willen jagen, haantje spelen en de leiding nemen. Ik hoop dat men er wat meer bij stil gaat staan. Denk gewoon na als je eventueel in de verleiding komt. Kies je er bewust voor, kies dan ook voor een leven alleen.

Dit is voor alle klootzakken en huppelkutjes, sta eens stil bij het leven, het kan zo mooi zijn!
Doei x

Verloren strijd.

Daar ben ik weer, voor mijn gevoel terug bij af. Al mijn innerlijke kracht die ik dacht gevonden te hebben  ben ik weer verloren. Ooit zo sterk geworden zo zwak voel ik mij nu. De eenzaamheid lijkt weer terug te keren. Hetgeen waar ik zo bang voor was is gebeurd. Blijkbaar kan ik het leven niet controleren want niets houdt het tegen. Zoveel tranen zijn gevloeid zoveel pijn heb ik gevoeld en het lijkt nu allemaal voor niets. Hoe dichterbij je kwam, hoe banger ik was dat er ooit een dag zou komen dat je er niet meer zou zijn. Ik wilde dat helemaal niet want ik dacht dat het beter was om het niet toe te laten, jouw liefde niet toe te laten maar ik kon het niet stoppen. Vanaf het moment dat ik je leerde kennen was je een wervelwind, zo druk, zo chaotisch zo ongecontroleerd. Ik verloor de controle over jou, mezelf en de emoties. Ik liet mezelf overspoelen door gevoelens en angst. Angst voor het kunnen verliezen. Ik liet jou mijn zwaktes zien, liet jou in mijn ziel kijken. Jij garandeerde mij dat jij mij zou kunnen beschermen tegen het leven en tegen mijn angst. Jij beloofde mij nooit meer in de steek te laten want je kende mijn angst. Met tranen in jouw ogen beloofde jij mij dit trouw, en zei jij: ' Ik hou van jou'. Ik heb jou echt proberen te vertrouwen, maar mijn onzekerheid nam de overmacht en ik durfde niet meer op jou te bouwen. Ergens zei mijn gevoel iets zit niet goed. Maar in plaats van naar mezelf te luisteren begon ik aan mezelf te twijfelen. Wat als ik spoken zie, want dat is wat jij mij telkens zei. Vanaf dit moment begon de strijd, onze liefde werd een hevig gevecht. Jouw woord tegen het mijne, doorgaan tot de ander opgeeft, geen genade. Er kwam geen einde aan de ruzies het leek wel een spel. Elke situatie veranderde in een duel. Een duel tussen twee zielen die eigenlijk dezelfde kant op willen gaan maar verliezen zichzelf in de liefde en durven nergens meer stil te staan. Ik heb hard gevochten met heel mijn hart maar de strijd is verloren wie had dat gedacht.